precies vandaag twee jaar geleden moest ik je afgeven. En toen schreef ik dit, vol tranen en heel veel moed.

Mijn verdriet om jouw heengaan is zo groot, het verlies weegt zo zwaar. Een leegte blijft achter, de herinnering aan jou blijft eeuwig in mijn gedachten. Jouw hand in mijn hand, jouw wang tegen de mijne. Tedere momenten tussen grootmoeder en kleindochter, ik vergeet ze nooit.

Al van toen ik mij kan herinneren hield ik al van jou. Jouw lach en glinsterende ogen wanneer ik je zag, waren goud waard. Elke dag was voor jou bijna een feest, want iedereen die je tegenkwam kreeg een lieve lach en een babbel cadeau. Zo bouwde je een heuse vriendenkring en werd je heel graag gezien in het dorp. Iedereen kent je en iedereen herinnert je als een lieve en warme vrouw.

Je had het wel eens lastig met de man waar jij van hield. De man waar je iets meer dan 60 jaar geleden mee in het huwelijksbootje stapte. Je deed alles voor hem en zorgde bovenop nog eens voor zijn moeder die toen nog bij jullie inwoonde. Je bracht twee prachten van jongens groot, waarvan één mijn lieftallige vader.

Je was een familiemens en hield er van om samen aan tafel te zitten op speciale gelegenheden. Lekker eten, drinken en een zotte nonkel (jouw jongste zoon) die je steeds weer aan het lachen bracht met zijn fratsen. Je was fier op ons. Zo fier dat je iedereen die je tegenkwam over ons vertelde.

Tot enkele jaren geleden.. De ziekte dementie nam je hele leven over. Van een zelfstandige vrouw veranderde je langzaam in een hulpbehoevende dame. Je fiets waar je zo graag op reed zette je op stal, de zetel was opeens je favoriete meubel terwijl je anders steeds in de weer was in het huishouden. Je nam de zorg voor opa met veel liefde op jou, zelfs al kon je niet meer.

Het rusthuis werd een jaar geleden je nieuwe woonplaats. Je moest even wennen, maar langzaam kwijnde je weg. Je liep eerst verloren, waarna dit opeens ook niet meer kon. Een zetel werd je redding, maar niet voor lang. Met wat fantasie konden we nog leuke momenten creëren tussen ons twee.

Maar toen sloeg het noodlot toe. Je lag op bed omdat we dachten dat je ziek was. Je sliep veel en zat dus oncomfortabel in je ondertussen vertrouwde zetel. Ik had nog hoop, je was gewoon even ziek. Tot ik met mijn eigen ogen zag dat je niet gewoon even ziek was. Je hersenen zeiden ‘stop’. Elke dag kwam ik langs om je met heel veel liefde bij te staan. Net zoals jij al die tijd voor mij hebt gezorgd. Tot de laatste snik zijn we bij je geweest. Je was niet alleen. Je kan nu rusten in vrede, bij je zus en broer die op je hebben gewacht.

Lieve oma, al ben je er al twee jaar niet meer.. elke dag mis ik je meer en meer.