Normaal schrijf ik niet zo persoonlijk, maar ik wou deze gebeurtenis niet zomaar voorbij laten gaan. Het heeft hoe dan ook een verschrikkelijke indruk op mij nagelaten en die wil ik graag hier delen. Ik weet nog waar ik was, hoe ik mij voelde en wat er allemaal door mij heen ging die dag. Volg mijn verhaal die ik beleefde vanop de zijlijn.
Mijn moeder maakte mij wakker. ‘Er is een bomaanslag gebeurt in Zaventem!’. Het allereerste waar ik aan dacht was aan mijn toenmalige beste vriendin die er op een afdeling werkte. Ik stuurde haar een app, maar een antwoord liet op zich wachten. Ik begon ongerust te worden en met de telefoon in mijn hand keek ik bang naar de nieuwsbeelden. Ondertussen raakte bekend dat er ook een tweede aanslag was in een metrostation verderop. Het treinstation die de man van mijn nicht elke dag nam om naar zijn werk te gaan. Weer kreeg ik het benauwd. Wat als hij op die metro zat?
Gelukkig kreeg ik een bericht van mijn nicht dat haar man ok was. Ook mijn toenmalige beste vriendin liet weten dat ze ok was en bovenop een dagje vrij had. Wat was ik opgelucht. Tot ze me appte dat haar toenmalige vriend wel aanwezig was als postman en ze nog niets van hem had gehoord. Maar gelukkig was hij in veiligheid gebracht en mocht hij huiswaarts keren. Weer een opluchting rijker. Toch bleven mijn gedachten bij iedereen die er wel bij betrokken werd en bleef ik vol ongeloof naar de nieuwsbeelden kijken.
België beleefde een zwarte dag en de nieuwsbeelden staan ondertussen in ons geheugen gegrift. We werden helaas het slachtoffer van een reeks aanslagen waar niemand iets aan kon voorkomen. Wat gebeurt is is gebeurt, maar ik kan mij voorstellen dat het voor de slachtoffers zelf een zeer traumatische gebeurtenis is en men nog steeds kampt met de dagelijkse confrontatie. Mijn gedachten zijn net vandaag zeker bij die mensen. Niemand wil hier aan herinnert worden, maar een herdenking is hier wel op zijn plaats.
Laat ons anders positief afsluiten. Laat ons vandaag eens extra aan elkaar denken en stuur een berichtje naar iedereen die je liefhebt. Laat weten dat je aan ze denkt en er voor elkaar zal zijn. Het leven is veel te kort om negatief in het leven te staan, maar elkaar steunen kan alleen maar helpen. Liefde voor iedereen!
Wat moet jij bang geweest zijn zeg, in die momenten dat je nog niets gehoord had van geliefden! Dit zijn van die dagen die je altijd bij zullen blijven.
Ja, ik ben inderdaad bang geweest. En elk jaar die dag beleef ik dat bange gevoel opnieuw. Ook zijn mijn gedachten steeds bij de mensen die slachtoffer zijn geworden en die dag er aanwezig waren. Ook hulpverleners, want dat word ook wel eens vergeten.. zij zijn evenveel slachtoffer. Het is een datum die in je geheugen is gegrift en je nooit meer verliest.